Her şehire sefer olur ama, burası Konya. Enbiyâ evliyâ yurdu.

Her şehire sefer olur ama, burası Konya. Enbiyâ evliyâ yurdu.

Toprağında ehlüllâhın kokusu, dağlarında âşıkların dokusu var. Mescidinde sırdaşın buluşması, dergâhında tanışması var. Gelecek olan müjdecinin ayak sesi, insanların hası var. Saymakla bitiremem kırkların şâhı Ahmed babası, Ceylan dağında ciğerlerini kavuran nefesi var. Âh u vâh eden İbrâhîm (as)'ın izinden giden ricâl, himmet-i âlî ehl-i hâl var. Koynunda yatan Mevlânâ, Şems gibi deli divâne var.

Uzun bir aradan sonra yapılan yolculuk hasretin vuslatıydı. Kilometreler uzadıkça uzadı. Biri sanki bin oldu. Yaklaştıkça sabır da azaldı. Bir an önce kavuşma ne büyük arzuydu. Görmeye değerdi vuslatta gözlerin ışıltısını, yüzlerin parıltısını. Heyecan bambaşkaydı.

Gönüller önceden birbiriyle haberleşmiş olmalı ki, Ladik’e gitmek hepimizin karârıydı. Kabristanda âşıklar sultânını ve çevresindekileri ziyâret büyük bir mutluluktu. Çünkü üveysî meşreb Ahmed babanın kabrinde rûhun bayrâmı, âriflerin seyrânı vardı. Hayâtında vücûdu kendine kabir olan sultan vardı. Sâhib-i ilm-i ledün Hızır (as)'ın yoldaşı vardı. Zâhirde çoban, bâtında şems-i tâbân vardı. Velhâsıl gökteki meleğin imrendiği, Sâmi Efendi'nin değer verdiği Ahmed Hüdâî vardı.

Odasında gönülde canlanan hâtıralar bambaşkaydı. Sanki Ahmed baba yine aynı köşedeydi. Vakarı, duruşu, sonsuzluğa bakışı, her hâli bambaşkaydı. Bağı bahçesi zâhirde kuruydu fakat kuyudan çekilen su yanan bağrı serinletiyordu. Keşke herkes orada olsaydı. Sofrada lokma mideyi, sohbet kalbi doyuruyordu. Dağa doğru giderken sanki yol bitimsiz âlemin başlangıcıydı. Çünkü Ahmed ağa burada öbür dünyânın erleriyle buluşuyordu. Aziziye’de dinledikleri Kehf sûresindeki Mûsâ (as) ile Hızır (as) kıssası, yoldaşıyla kendisini hayrete düşürüyordu. Diyordu Hızır (as): “Bak Ahmed ağa, hoca efendi bizi anlatıyor.”

Yerde sohbet ederken gece vaktinde, semâda, yerde, bütün mahlûkat da şöyle sesleniyordu Kur’ân-ı Kerîm’in diliyle: “Yedi gökle yer ve bunların içinde bulunan (melekler, cinler, insan)lar onu tesbîh (ve tenzîh) eder(ler). Hiç bir şey hâric değil, hepsi O'na hamd ile tesbîh eder. Fakat siz, onların tesbîhini iyi anlamazsınız. O, hakıykaten halîmdir, gerçekden yarlığayıcıdır.”

(İsrâ, 4)